Για τη μανούλα
που σε περίμενε.
Για το ταίρι
που δεν σε χόρτασε.
Για τον φίλο
που του λείπεις.
Για το μωρό σου
που μεγάλωσε,
στην απουσία σου
χωρίς αναμνήσεις.
Για το πτυχίο
που δεν σου απένειμαν.
Κόπους και όνειρα
που πια δεν θα χτίσεις.
Για εκείνο το μάθημα
που πια δε χρωστάς.
Για τα ραντεβού
που πλέον δεν θα πας.
Για το φαγητό της γιαγιάς
που δεν μπορείς να φας.
Μία μόνο ερώτηση
έγινε από όλους εμάς:
ΈΦΤΑΣΕΣ;
- Μαμά, μπαμπά,
μη με περιμένετε.
Κοιμηθείτε, έφτασα!
Δεν πονάω πια.
Για πάντα θα σας προσέχω,
από εδώ ψηλά.
